kondamni

*kondamn/i (tr)

1. [JURO] Juĝe deklari iun kulpa kaj difini la merititan punon: kondamni iun al monpuno, al morto (Z), al la juĝokostoj; ili povis kondamni malriĉulon pro malgranda eraro al perdo de lia kampo (Z); mi estas kondamnita (sk. de Dio. [VIDU] damni) longan tempon vagadi en la nokto?; (f) mi estis kondamnita de la malsano resti du semajnojn en la lito; (f) ĉiuj niaj tiucelaj projektoj estas kondamnitaj al malsukceso; (f) viaj kalkuloj estas kondamnitaj al malĝusteco (neeviteble, nepre malĝustaj).
   verdikti.

2. Deklari ion puninda: la kodo kondamnas la malveran ateston; estas agoj, kiujn la moralo kondamnas, sed kiujn ne kondamnas la leĝo.

3. Deklari iun malprava, ion riproĉinda: ne aŭskultinte, ne kondamnu (Z); ne kondamnu alian, oni vin ne kondamnos (Z); kondamni projekton, parolon malican; vi kondamnas vin mem per tiu konfeso; tiu doktrino estas kondamnita de la faktoj, de siaj propraj sekvoj.